ما دچار توهم خیلی بزرگی هستیم. یکی از این پیش‌فرض‌ها این است که همیشه امنیت وجود دارد. این توهم را همین الآن هم داریم. فکر می‌کنیم اگر قرار باشد زلزله بیاید ما که نمی‌میریم بقیه زیر آوار می‌مانند. همیشه این پیش‌فرض را داریم؛ مثلاً با خیال راحت روی صندلی نشسته‌اید، صندلی‌ها پلاستیکی هستند و هر لحظه ممکن است از هم جدا و خراب شوند و زمین بخورید، ولی باز با خیال راحت نشسته‌اید و‌ نمی‌ترسید، چون فراموش می‌کنید که یک ناامنی وجود دارد و ممکن است همین الآن زلزله یا طوفان شود. با خیال راحت نشسته‌اید و نمی‌ترسید چون فراموش کرده‌اید و توهم امنیت پیدا کرده‌اید.

باید مدام حواسمان را جمع کنیم و هوشیار باشیم و بدون حواس‌جمعی زندگی نکنیم. در سیستم شمنیزم مرگ را یک نیروی عظیم بیرونی می‌دانند. نیرویی که به آن مرگ می‌گویند و معتقدند مرگ به فاصلهٔ یک‌ دست، سمت چپ و کنار ما قرار گرفته است. لحظه‌ای که قرار است بمیریم به آن آگاه می‌شویم. آگاه شدن به اینکه مرگ، فقط به اندازهٔ یک دست با ما فاصله دارد کمک می‌کند بیشتر به آن هوشیاری و حواس‌جمعی برسیم.

این توهم را داریم که همیشه برای بقیه  قرار است اتفاق بیفتد؛ مثلاً ما قرار نیست بمیریم و تا ابد قرار است زندگی کنیم. پیش‌فرض ‌ما این است طوری زندگی می‌کنیم که قرار نیست هیچ‌وقت عمرمان تمام شود. اما باید ‌هر‌لحظه آگاه شویم و بدانیم که هرلحظه ممکن است زندگی‌مان به پایان برسد. باید به یاد بیاوریم که چند نفر در سن ۵-۶سالگی  مر‌ده‌اند، چند نفر در۲۰سالگی، چند نفر ۳۰ سالگی، چند نفر ۷۰ سالگی. پس هر لحظه امکان دارد مرگمان فرا برسد. دلیل بی‌خیالی‌مان این است که حواس‌جمع نیستیم. یک پیش‌فرض تعریف کرد‌ه‌ایم و فراموش کرده‌ایم که زندگیِ واقعی خیلی متفاوت‌تر از مجموعهٔ پیش‌فرض‌هایی است که در ذهن و در ناخود‌آگاه ما شکل گرفته است.

اگر بفهمیم که فردا قرار نیست زنده بمانیم، به کسی بدی نمی‌کنیم، به کسی آزار نمی‌رسانیم، به همه محبت می‌کنیم، بسیاری از کارها را هم انجام نمی‌دهیم و کلاً به یک آدم خوب تبدیل می‌شویم. خوب زندگی می‌کنیم و خودبه‌خود از زندگی لذت می‌بریم.  

پیش‌فرض‌ها کاملاً نا‌خودآگاه هستند. به‌طور کلی بخش اعظم این پیش‌فرض‌ها از پدر و مادر و اطرافیان به ما داده می‌شود. به نوعی به ما تحمیل شده‌اند و ما هم آن‌ها را به نسل بعد از خودمان تحمیل می‌کنیم. یکی از پیش‌فرض‌های ما این است که مدام کار و تلاش می‌کنیم تا موفق‌تر شویم که به آرامش مطلق برسیم‌.

در سیستم هندی هفت نوع بدن وجود دارد و لایه‌های مختلف وجودی. مثلاً جسم، روح، روان، احساسات، افکار، خاطرات، تجربیات و… که در سطح‌های مختلف در وجود ما قرار دارند و ما خود را با آن‌ها می‌شناسیم و از آن‌ها هویت می‌گیریم، ولی ما هیچ‌کدام‌از این‌ها نیستیم؛ یعنی درون بدن، خاطرات یا هرچیزی نیستیم؛ مثلاً اگر خاطرات پاک شوند آیا ما دیگر وجود نداریم؟ البته که وجود داریم.

شخصی که آلزایمر می‌گیرد همه چیز را فراموش می‌کند و هیچ خاطره‌ای ندارد، به جایی می‌رسد که حتی یک‌دقیقه قبل را هم  به یاد نمی‌آورد، اما او هنوز هم وجود دارد. یا کسی که احساسات یا عقل ندارد (بخش احساساتش را از داخل مغزش بیرون آورده‌ایم) ولی باز هم وجود دارد. یا یک نفر که به اشراق می‌رسد هیچ فکری ندارد و جلوی افکارش را می‌بندد، ولی درنهایت وجود فیزیکی دارد. 

ما روزنهٔ آگاهی هستیم، ولی نباید روی آن چیزی که هستیم تمرکز کنیم بلکه باید روی آن چیزی که نیستیم تمرکز کنیم. ما احساسات، افکار، خاطرات، ذهن و… نیستیم و به طور اشتباه از آن‌ها هویت می‌گیریم.

جسم خود را در نظر بگیرید. بعد از جسم، کالبد اتری، بعد کالبد اختری، کالبد ذهنی، کالبد ال‌دی، و هالهٔ انرژی است. هیچ‌کدام از این‌ها ما نیستیم. وقتی که می‌میریم کالبد اتری، اولین کالبد انرژی‌مان، ظرف دو ساعت از بین می‌رود. سه‌چهار ساعت بعد کالبد اختری از بین می‌رود. بعد هم کالبد ذهنی و… درنهایت  ظرف سه‌چهار روز همهٔ آن‌ها از بین می‌روند و فقط روح باقی می‌ماند. هیچ‌کدام از بدن‌های ما باقی نمی‌مانند و متلاشی می‌شوند.

روح وجود دارد ولی جسم، روح نیست و احساسات، افکار، خاطرات، ذهن و عقاید هم روح نیستند.  نمی‌دانیم روح چه‌ چیزی هست، ولی می‌توانیم بگوییم چه چیزهایی نیست. برای همین است که روی آن تمرکز می‌کنیم.

تعریف ما از خودمان مجموعه‌ای از گوشت، چربی، استخوان، احساس و افکار است اگر همهٔ این‌ها را دور بریزیم آن چیزی که باقی می‌ماند، ما هستیم.

از کتاب چهار میثاق یا چهار پیمان،  ترجمه‌های مختلفی وجود دارد. بهترین ترجمه از کتاب چهار میثاق، ترجمهٔ «دلارا قهرمان» است.